Od długiego czasu prowadzę obserwacje osób, które pozostają w konflikcie. Osoby te, w swojej świadomości mają różne cele do osiągnięcia. W sprawach rodzinnych mamy do czynienia z taką różnicą interesów np. jak jeden z rodziców chce, aby dziecko mieszkało z mamą, a drugi z tatą. Jeden z rodziców chce, aby dziecko chodziło do szkoły w Gdańsku, a drugi w Gdyni. Zdarza się, że jeden z rodziców podejmuje decyzję o wyprowadzce w takie miejsce, które może ograniczyć częstotliwość kontaktów z drugim rodzicem. W tego typu sytuacjach – bardzo często konflikt zaognia się.

 

Nie ulega wątpliwości, że w konflikcie uczestniczą dwie strony. Zdarza się również tak, że są one „wrzucane do jednego worka”. Wówczas sądy, czy biegli uznają, że to konflikt rodzinny i np. obie strony kieruje do Szkoły dla rodziców, bądź ustanawia nadzór kuratora. Zdarza się też tak, że orzeczenia wydawane w sprawach, w których nie zostało zbadane kto generuje konflikt – są korzystne dla tej właśnie osoby. Skutki takich rozstrzygnięć bywają trudne dla wszystkich.

 

Dlaczego ważne jest, aby badać kto generuje konflikt?

 

 

Generowanie konfliktu, bycie osobą konfliktową i roszczeniową zazwyczaj idzie w parze z brakiem poczucia własnej wartości, brakiem poszanowania wewnętrznych potrzeb innych osób (w tym własnych dzieci) oraz brakiem świadomości prawnej. Patrząc globalnie na taki wewnętrzny obraz osoby generującej konflikt – jest ona w pewnym sensie osobą toksyczną. Wymusza swoim zachowaniem pewne reakcje innych osób. Często chcąc postawić na swoim – podejmuje arbitralne decyzje wpływające na życie innych np. wyprowadzając się do innego miasta.

 

Żeby przekonać się, kto generuje konflikt czasami wystarczy porozmawiać z obiema stronami. Podczas rozmowy (czy przesłuchania w charakterze strony) jesteśmy w stanie wywnioskować jakie intencje mają obie strony. Ponadto analizie powinny podlegać rzeczywiste działania uczestników sporu – jeżeli np. jeden z rodziców wyraża zgodę na zamianę kontaktu, a drugi rodzic nie odwozi dziecka po takim kontakcie zgodnie z umową – przy jasnym sprzeciwie drugiej strony, doprowadzając do eskalacji konfliktu – to jasno widzimy jaką postawę prezentuje. Jeżeli jeden z rodziców, w sytuacji sprawowania przez rodziców współdzielonej opieki nad dzieckiem (nie koniecznie 50/50%) postanawia wyprowadzić się o 20 km od poprzedniego miejsca zamieszkania, co skutkuje koniecznością zmiany szkoły – również można wysnuć wnioski o wygenerowaniu konfliktu.

 

Przypadki, w których jeden z rodziców generuje konflikt, a drugi stara się dostosować do zaistniałej sytuacji (co nie oznacza, że w 100 % godzi się ze wszystkimi arbitralnymi decyzjami drugiej strony) zdarzają się często.

 

Uregulowanie danej sprawy np. ustalenie miejsca pobytu dziecka, uregulowanie sposobu sprawowania opieki, czy podjęcie decyzji do jakie placówki edukacyjnej ma chodzić dziecko – zgodnie z wnioskiem osoby generującej konflikt – bardzo często wzmacnia tą osobę w jej roszczeniowości i decyzyjności. To z kolei powoduje dalsze konflikty, gdyż taka osoba – wzmocniona – uważa, że otrzymała przyzwolenie na to, aby nie liczyć się ze zdaniem drugiej strony. Nie widzi potrzeby kompromisów.

 

Uregulowanie spraw zgodnie z wnioskiem osoby świadomej, szanującej przestrzeń emocjonalną innych osób – zazwyczaj prowadzi do dalszej współpracy między stronami.

 

Dlatego między innymi uważam, że ustanowienie opieki współdzielonej nie jest zawsze wykluczone w sytuacji kiedy istnieje konflikt miedzy rodzicami. Jest wykluczone, kiedy wnioskuje o to osoba generująca konflikt. Zagadnieniom tym poświęciłam cały rozdział – w książce Sztuka rozstania – kiedy prawo idzie w parze z psychologią.