Przemoc w rodzinie jest zjawiskiem powszechnym, ale bardzo trudnym do dokładnego zmierzenia i opisania. Może dotknąć osoby z tzw. marginesu społecznego, jednak bardzo często pojawia się w rodzinach, które zdają się wieść spokojny i ustabilizowany tryb życia. Praktyka pokazuje, że większość przestępstw dokonanych w zaciszu domowym nigdy nie została zgłoszona a sprawcy przemocy ukarani. I mimo że mogłoby się wydawać, że świadomość społeczeństwa jest coraz większa, tak naprawdę wiele osób cierpi „po cichu”, bojąc się reakcji rodziny i stygmatyzacji w najbliższym środowisku.

            Istnieją instrumenty prawne, które wychodzą naprzeciw ofiarom przemocy. Jednym   z nich jest eksmisja członka rodziny, który swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie. W takim wypadku, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania, a rozprawa powinna odbyć się w terminie miesiąca od dnia złożenia wniosku, a postanowienie jest natychmiast wykonalne – można z nim pójść bezpośrednio do komornika. Warto zaznaczyć, że przez przemoc rozumie się nie tylko działania o charakterze fizycznym, które mogą narazić na utratę życia, zdrowia, czy naruszające nietykalność cielesną, ale będą to także działania polegające na psychicznym znęcaniu się, wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

            Nakaz opuszczenia mieszkania w tym trybie może dotyczyć także osoby, która jest współwłaścicielem, bądź nawet wyłącznym właścicielem lokalu, nie ma tutaj znaczenia charakter tytułu prawnego do zajmowanego mieszkania, ponieważ takie orzeczenie nie pozbawia go własności, ale przejściowo ogranicza możliwość korzystania z tego prawa. Nie został również wskazany maksymalny czas, na jaki można orzec eksmisję, takie postanowienie obowiązuje do momentu, w którym nastąpiła wykazana przez obowiązanego „zmiana okoliczności” (o tym zadecyduje sąd).

            Czy jednak prawo udziela ochrony wyłącznie osobom, które w momencie składania wniosku przebywają wspólnie z oprawcą pod tym samym dachem? Mimo niejednoznacznego określenia ustawodawcy, doktryna zgodnie stanęła na stanowisku, że przesłanka „wspólnie zajmowanego mieszkania” powinna być interpretowana w ten sposób, że dotyczy również osoby, która w obawie przed sprawcą przemocy ucieka ze wspólnego domu i zmuszona jest poszukiwać tymczasowego miejsca zamieszkania.