Między innymi taką ochronę osób uprawnionych do alimentów przewiduje ustawa z dnia 7 września 2007 roku. Konstytucyjność tego przepisu została zakwestionowana w przez Prokuratora Generalnego, jednak po licznych dyskusjach Trybunał Konstytucyjny ostatecznie w 2014 roku w pełnym składzie orzekł jego zgodność z Konstytucją.

            Przykład: Pan Jarosław wychowuje dwoje małoletnich dzieci, jego była żona, matka małoletnich, mimo prawomocnego wyroku nie płaci zasądzonych alimentów, a postępowanie egzekucyjne nie przyniosło rezultatów. Była żona razem z nowym mężem prowadzi firmę, której jednak formalnie nie jest właścicielem.

            Taki schemat powtarza się niestety bardzo często w praktyce. Osoby obowiązane do alimentacji wykazują się niesamowitą wprost kreatywnością w uchylaniu się od ich uiszczania, tłumacząc się przede wszystkim brakiem zatrudnienia. Ustawodawca próbuje przeciwdziałać temu zjawisku poprzez, niepozbawione kontrowersji, instrumenty wskazane w powyższej ustawie.

            Wystarczy, że osoba uprawniona złoży do organu właściwego (którym jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania) wniosek o podjęcie działań wobec dłużnika alimentacyjnego. Do wniosku należy dołączyć m.in. zaświadczenie komornika o bezskuteczności egzekucji. Za bezskuteczną uważana jest egzekucja, w wyniku której w okresie ostatnich dwóch miesięcy nie wyegzekwowano pełnej należności z tytułu zaległych i bieżących zobowiązań alimentacyjnych.

            Organ podejmuje kolejno szereg czynności względem obowiązanego, m.in. zobowiązuje go do złożenia oświadczenia alimentacyjnego, zarejestrowania się w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotny albo poszukujący pracy oraz przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, w tym wykonywania prac interwencyjnych, czy robót publicznych. W przypadku gdy dłużnik alimentacyjny uniemożliwia przeprowadzenie wywiadu albo odmówił podjęcia wskazanych czynności, organ, uznając dłużnika za uchylającego się od alimentacji, kieruje do starosty wniosek o zatrzymanie prawa jazdy oraz składa wniosek o ściganie za przestępstwo określone w art. 209 par. 1 kodeksu karnego (przestępstwo uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie osoby najbliższej)

            Warto zwrócić uwagę, że ten nietypowy środek pomocy, jak zauważył Trybunał, nie jest stosowany automatycznie w przypadku niewywiązywania się z zobowiązań alimentacyjnych, ale dopiero w sytuacji, gdy dłużnik swoim zachowaniem utrudnia egzekucję lub nie podejmuje żadnej aktywności w celu aktywizacji zawodowej, a proponowane przez właściwe instytucje bez uzasadnionej przyczyny odrzuca.